Nu te koop! Eenheidsworsten!

Iedere dag kijk ik met mijn klas naar het Jeugdjournaal. Meestal kletsen we dan na de pauze even over de onderwerpen die voorbij komen. Het is altijd een heel waardevolle aanvulling op de lestijd die toch vaak wordt opgeslokt door de reken-, taal- en begrijpend lezen lessen. Je kunt een keer iets anders vertellen dan hoe een staartdeling werkt. Het is leuk om met kinderen te praten over onderwerpen die in het nieuws zijn. Kinderen zijn als vers gebakken brood van de bakker. Lekker knapperig en je kunt er nog alles opdoen. Pindakaas, hagelslag, rookworst of ei met mayonaise en piccalilly. Je kunt ze van alles laten proeven, erover laten nadenken en hun eigen smaak laten creëren. Dat is een belangrijk en een ernstig ondergesneeuwd onderdeel van de basisschool. Kinderen leren om keuzes te maken. Ze proeven hun smaak voor. De leerkracht geeft de kinderen potloden en laat ze zelf kleuren.

Gisteren was er een item op het Jeugdjournaal over de schooladviezen. Dan ga ik als meester altijd even wat rechter zitten. Alsof er op de Duitse autobaan een lastige afslag aankomt. Even de rug wat rechter en de aandacht in standje focus. De handen wat steviger aan het stuur. Schooladviezen zijn ieder jaar weer een heikel punt. Ik kijk er eigenlijk nooit echt naar uit. Het lijkt nog het meest op een veredelde koehandel. De leerkracht zit tegenover de ouders het vmbo-advies te verdedigen als een ridder een middeleeuws kasteel. “Ja, maar meester, het is toch een momentopname deze toets? “Nou mevrouw, ik heb uw kind zo’n drie jaar in de klas, het advies is niet gestoeld op één enkel moment.” “Ik denk dat hij best een niveautje of twee omhoog kan áls we hem een beetje begeleiden met extra huiswerk, denkt u niet meester?” “Nou als ik uw zoon huiswerk meegaf dan moest ik er eigenlijk altijd vier keer om vragen voor ik überhaupt iets terugkreeg meneer”. “Maar meester, we kunnen het toch gewoon op de havo proberen. Zijn buurjongen zit ook op de havo, en die had ook eerst een vmbo-advies, ik bedoel u kunt er toch een keer naast zitten. U bent toch ook maar een mens.”  Je denkt: “Hier heeft u een gymnasium advies, dat is dan vierhonderd euro en daar is het gat van de deur, goedemiddag”. Maar dat zeg je niet. Je zegt:  “Ik ben inderdaad ook maar een mens, maar ik blijf van mening dat dit advies het beste is voor uw kind.”

"Hier heeft u een gymnasium advies, dat is dan vierhonderd euro"

Wanneer kappen we nou eens met streven naar zo hoog mogelijke adviezen. We creëren kinderen die in groep 1 in een gehaktmolen worden gestopt en er in groep 8 als eenheidsworst uit komen rollen. Alles lager dan de havo is eigenlijk geen optie in deze diploma-maatschappij. Wel vervelend dat we zeventien maanden op de wachtlijst staan voor een loodgieter. Je komt eerder iemand met skischoenen tegen op een Grieks eiland dan dat er iemand fatsoenlijk je huis kan verven. Er zijn heel veel kinderen met talenten die verborgen blijven onder een dikke laag rekenwerk, er zijn kinderen die niet kunnen wachten om iets te mogen timmeren of die veel liever dansen of zingen dan dat ze weer een les krijgen die ze niet snappen en die ze niet leuk vinden. Basisscholen moeten een bijdrage leveren om kinderen te helpen deze talenten te laten ontdekken. De samenleving moet helpen om te stoppen met het verlangen van leerprestaties die niet aansluiten bij het niveau en de interesses van kinderen. Deze tijd is toch al heel vervelend. Het gaat niet om het hoogste treetje op de ladder, het gaat om de juiste sport.

Gisteren meldde het Jeugdjournaal dat een belangrijke onderwijsorganisatie pleit voor zo hoog mogelijke adviezen.

Iemand fluit af.

We hebben verloren.