Janken om een kindersurprise

Op een druilige, waterkoude, januariochtend sta ik in de supermarkt bij de groente. Ik ben even daarvoor naar binnen gestapt door een draaihekje. Dat zie je niet vaak meer in supermarkten: een draaihekje. Meestal is de entree van een supermarkt vele malen gracieuzer. Een poortje dat automatisch opengaat als je met je karretje of je mandje dicht in de buurt komt. Zo komt men tegenwoordig de supermarkt in. Klant is koning, gemak dient de mens. Maar in deze Rotterdamse buurtsuper heerst er nog de sfeer van het ouderwetse draaihekje. Het is zo’n winkel die perfect in de clip van het liedje van André van Duin had gepast. “Goedemorgen, goedemiddag, ik ben een klant”. “Een klant, wat interessant”. Een buurtsuper zoals een buurtsuper moet zijn. Eenvoudig. Geen winkel waar je terloops om artisjokharten moet vragen want dan is de kans groot dat het meisje met de make-up als een kermisattractie en nagels als een stanleymes zegt: “Artiwatte? O dat moet ik ff aan me collegaatje vragen!” De buurtsuper dus.

Stapel halve kindersuprises

"Gelukkig ken jij maandag weer gewoon naar school"

Ik bekijk ondertussen alle courgettes zorgvuldig. Welke zal ik straks in mijn zakje stoppen? Tegelijkertijd vraag ik me af of alle mensen dat doen? Kijkt iedereen eerst zorgvuldig naar zijn of haar courgette voordat de groente in het zakje verdwijnt? En dan op ieder moment van de dag? Dat zou dus betekenen dat men wikt en weegt welke courgette het meest geschikt is voor de snijplank van de familie en welke hier niet voor in aanmerking komt. Als iedereen dat al vanaf het begin van de dag doet liggen er om half zes in theorie alleen nog halfgare courgettes die je nog niet aan je schoonmoeder voert. En toch staan er ook om half zes nog mensen te dubben welke ze nou toch moeten kiezen. Afijn: Gedachten te over, als ik achter me het draaihekje weer hoor piepen. Dit keer niet met een rustig krakend geluid, maar met een snelheid alsof er net iemand het nieuwe windmolenpark van Vreewijk heeft geopend. “Devin, doe nou eens ff normaal man”, galmt er in onvervalst Rotterdams door de winkel. “Je loop hier bijna iemand te onthoofden met dat hekkie. “Je ken maandag gelukkig weer gewoon naar school, dan ga je daar maar lekker de clown lopen uit te hangen”.

Ik doe mijn mondkapje een beetje naar beneden om mijn duim en wijsvinger een beetje nat te maken. Van mijn oma geleerd. Vingers een beetje nat maken, dan gaat het zakje makkelijker open en glijdt het product er feilloos in zonder dat je eerst een half uur in paniek staat te wapperen. Ik zie in mijn ooghoeken dat Devin naar het schap met kindersurprise eieren loopt en ik zie hem wijzen. Een kindersurprise ei is cult. Kent u deze wit met rode eieren nog? Binnenin de chocolade traktatie zit dan een speelgoedje verstopt. Een geweldig concept. Ieder kind wil zo’n ei. Menig moeder staat als een volleerd Tweede Kamerlid bij de kassa te discussiëren met haar kroost. Niet zelden worden er huilende kleuters als rolkoffers uit de winkel getrokken na een tevergeefse poging zo’n ei bij mama los te futselen. Voor geïnteresseerden: tweeënzeventig kindersurprise eieren voor vijfenzestig euro en vijftig cent is de aanbieding van de Bigshopper heden te dagen. Doe er gerust uw voordeel mee.   

Ik sta bij de kassa. Ik leg de melk, de eieren, de chips en de zorgvuldig uitgezochte en met een enkele bruine spikkel bedekte courgette op de band. Een meneer voor me pakt de krant. ‘De scholen gaan weer open’ staat er op de voorpagina. Bliep, blieb, doet de mevrouw van de kassa. “Wilt u ook zegeltjes?”

Na mijn ontkennende antwoord en het verlossende piepje van het pinapparaat doe ik mijn boodschappen in een tas. Dan hoor ik achter me: “Nou, vooruit. Omdat je zo lief bent geweest”. Gelukkig gaan de scholen weer open denk ik, en ik loop de regen in.