De pingpongshow en de punani

Gisteravond keek ik naar het jeugdjournaal. Er was een item over de middelbare school. Het schijnt dat er kinderen zijn die twijfelen om naar de middelbare school te gaan. Ze zijn er nog niet aan toe na groep 8. Daarom nemen sommige kinderen een tussenjaar. Ze gaan niet naar de middelbare school maar naar groep 9. Daar moet ik even goed over nadenken. Groep 9?  Een tussenjaar? Dat is toch meer iets voor Guus Meeuwis-achtige studenten die niet weten wat ze met hun verdere leven willen. Dat zijn toch studenten die daarom maar een jaar uittrekken om richting Bali of Nepal te vertrekken op een surfplank of een ligfiets. Studenten die zich met hun 1 meter 98 in een tuktuk hijsen aan de andere kant van de wereld om er daarna achter te komen dat ze toch geen advocaat willen worden. Ze ontdekken daar, op dode insecten kauwend, dat ze liever zeeschildpadden gaan redden in de Zuid-Pacific. In de avonduren gebruiken ze Bangkok om liters Singha naar binnen te gieten om vervolgens bij de pingpongshow te aanschouwen hoe zevenenzestigjarige vrouwen de hele inboedel van de Bijenkorf uit hun punani toveren. Dat is een tussenjaar. Maar dat hebben mensen van twaalf toch nog niet? Mensen van twaalf uit mijn tijd kochten van al hun zakgeld voetbalplaatjes. Of zure matten. Of kleine plastic speentjes en trolletjes met gekleurd haar.

"Ik droomde van Annette Barlo"

Toen ik twaalf was keek ik Commissaris Rex met een glaasje voorzichtige Shandy. En Dorito’s met ketchup in een bakje op schoot. We keken Oppassen en Jules Unlimited. Daarna ging ik gewoon braaf naar bed. Dromen van Annette Barlo en hopen dat de opa’s er niet in voor zouden komen. En ik ging na groep 8 gewoon naar de middelbare school. Zoals het hoort.